Zawód radcy prawnego jest zawodem pokrewnym do zawodu adwokata. Podstawową różnicą między radcami prawnymi a adwokatami jest możliwość wykonywania zawodu przy jednoczesnym pozostawaniu w stosunku pracy (radcowie prawni mają taką możliwość, adwokaci – nie).

Od 1 lipca 2015 r. radca prawny, tak samo jak adwokat, posiada możliwość pełnienia funkcji obrońcy w procesie karnym, tj. w sprawach karnych i karnoskarbowych, z tym że obrońcą może być tylko radca prawny niepozostający w stosunku pracy.

Istniejący podział na dwie korporacje uznawany jest za sztuczny i ma znaczenie głównie historyczne. Z tego powodu wysuwane są koncepcje połączenia radców prawnych z adwokatami w jednej wspólnej korporacji.

Wraz z utworzeniem na mocy ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych samorządu radców prawnych, w jego ramach przystąpiono do tworzenia aktów normatywnych regulujących normy deontologiczne zawodu radcy prawnego.

20 września 1987 II Krajowy Zjazd Radców Prawnych podjął uchwałę nr 3 w sprawie Zasad etyki zawodowej radcy prawnego. Zasady te ujęte zostały w 44 artykułach pomieszczonych w ośmiu rozdziałach. VI Krajowy Zjazd Radców Prawnych podjął uchwałę Nr 8/99 z 6 listopada 1999 r. w sprawie Zasad Etyki Radcy Prawnego. Akt ten został zastąpiony uchwałą nr 5/2007 VIII Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 10 listopada 2007 r. w sprawie uchwalenia Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Kodeks ten zawierał 54 artykuły pomieszczone w ośmiu rozdziałach[3]. W 2014 na mocy uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Zjazdu Radców Prawnych w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego z dnia 22 listopada 2014 r. kodeks z 2007 został zastąpiony nową regulacją, również pod tytułem Kodeks Etyki Radcy Prawnego, składającą się z 66 artykułów zamieszczonych w siedmiu rozdziałach. Wszedł on w życie 1 lipca 2015.